Shirley ...

„Shirley” Charlotte Brontё z założenia musi się podobać …. bo to tak jakby nagle ktoś powiedział, że „Wichrowe wzgórza” są „do kitu”.  Dokładnie z takim nastawieniem powoli i delikatnie wkraczałam w świat stworzony przez autorkę, opowiadany przez trzecio-osobowego narratora, niejednokrotnie zwracającego się do Czytelnika w bezpośredni sposób. Przez kilkanaście pierwszych stron było mi bardzo ciężko wczuć się w historyczny klimat. Północna Anglia kusiła swoim urokiem i niesamowitymi opisami cudownego krajobrazu … a ja nadal pozostawałam nieufna i pełna wątpliwości.

Poznajemy najpierw Roberta Moorea, dżentelmena i młodego przedsiębiorcę, który chce wprowadzić do swojej fabryki powiew nowoczesności w postaci maszyn ułatwiających pracę. Niestety całego entuzjazmu nie podzielają okoliczni mieszkańcy, którzy sądzą, iż maszyny pozbawią ich pracy, a bieda zaglądająca do ich domów wcale nie zniknie, a wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej się rozgości.

Robert jednak wcale nie rezygnuje ze swoich marzeń. Pomimo licznych ostrzeżeń walczy o swoje …. ale cenę, jako przyjdzie mu zapłacić za swoje marzenia ciężko przeliczyć na pieniądze. 

Autorka potrafiła zgrabnie połączyć losy czwórki bohaterów. Ich losy zazębiają się ze sobą pokazując jednocześnie czytelnikowi, czym jest prawdziwa miłość i jaki ma smak, jak głęboko mogą być zakorzenione zasady wpajane od pokoleń, jak wielką wartość stanowią pieniądze i tzw. dobra opinia. 

Nie porwała mnie ta książka, nie urzekła i nie oczarowała, ale pozostawiła mimo wszystko niesamowicie miłe wspomnienia podszyte delikatnym romantyzmem wymieszanym z klimatem angielskiej prowincji z zapachem wrzosowisk i powiewem wiatru łaskoczącego skórę.

Polecam ją jednak miłośnikom powieści historycznych, wielowątkowych i ciągnących się momentami bez końca ….ja zdecydowanie wolę pozostawać przy powieściach osadzonych w naszych czasach, chyba łatwiej jest mi wczuć się w klimat i w opowiadaną historię.